En toen vroeg je mij: "Hoe zou je zijn, mocht je 100 % je missie leven? Hoe zou je je voelen?" Er volgde een lange stilte – ik vond de woorden niet. Dus ik opende Google, en zocht:'lijst van emoties, in de hoop dat ik er enkele zou herkennen. De vroegere Leen zou hier een gigantisch oordeel over gehad hebben: “Wat, meen je dat? Dat je Google nodig hebt om te kunnen benoemen welke emoties je in je lijf zou voelen.” De Leen van nu bekijkt wat er gebeurt en zegt tegen zichzelf: "Slim, dat als je het niet weet, je het even opzoekt. Zo doen ze dat vandaag de dag."
Ik begon bij de lijst van de 6 basisemoties, en begon bij de eerste emotie:
Vreugde
Aanverwant: gelukkig, opgelucht, plezier, tevreden, vervoerd, verrukt, trots, extase, euforisch, genot, enthousiast.
En ik was vertrokken. De woorden vloeiden op het blad.
Hoe zou ik mij voelen als ik 100 % mijn missie zou leven?
> Tevreden en gelukkig En hoe voelt tevreden: rustig, met een glimlach op mijn gezicht, zoiets in de zin van : hij keek en zag dat het goed was. Zoals wanneer ik ’s avonds in bed lig en bedenk: wat heb ik een heerlijke matras, en wat valt mijn donsdeken zalig zacht op mijn lijf, en hoe heerlijk lig ik hier nog even in mijn boek te lezen. Ik ga er vanzelf langzamer van ademen.
En gelukkig voelt zoals wanneer ik door de bomen met hun gekleurde bladeren de zon zie schijnen en zie hoe haar stralen op het fel groene, ietwat vochtige gras vallen als een nooit eerder gezien gordijn. Zoals wanneer je onder de indruk bent van hoe blauw de lucht is. En bij intens geluk dat me overweldigt, voel ik dat de tranen achter mijn ogen prikken en word ik helemaal week vanbinnen.
> Ik zou me trots voelen, gewaardeerd en fier op mijzelf.
Telkens als ik zou merken dat ik, samen met mijn klant een stukje weg heb mogen afleggen waardoor hun leven en/of hun werk een stukje rustiger, mooier, zinvoller en gelukkiger zijn geworden, zou me ‘nodig’ voelen, en ‘gezien’. En dan hoor ik je vragen: "Hoe voelt dat ‘gezien’ zijn"? Het voelt warm en zacht, en ook voel ik hoe dat ruimte creëert in mijn lijf, want ik voel hoe ik vanbinnen uit een beetje groei. Mijn rug wordt rechter en mijn schouders gaan achteruit. Ik ga zelf ook intenser naar de anderen kijken, en ik ga hen ook beter zien.
> Ik zou me hoopvol voelen, vol vertrouwen en nieuwsgierigheid, en ik zou er vol voor durven gaan, enthousiast om nieuwe dingen te ontdekken. Het zou me geen moeite kosten moedig te zijn.
> Ik zou veel mildheid voelen, veel medeleven met hen die worstelen; die niet anders kunnen dan de weg van het oordeel, de weg van de haat en negativiteit te kiezen.
> Ik zou me vooral enorm dankbaar voelen. Dankbaar dat ik de weg naar mijn missie gevonden heb, dat ik op een bepaald moment in mijn leven de moed kreeg om naar mijn ‘hoogste zelf’ te luisteren. Dankbaar dat ik me niet meer liet leiden door wat ik dacht dat anderen van mij verwachtten. Dankbaar voor de liefde en vriendschap die ik heel mijn leven mocht ontvangen, die me hielpen recht te blijven als de dingen die op mijn pad kwamen te zwaar waren om alleen te dragen; die in mij geloofde als ik alleen nog maar kon twijfelen aan mijzelf.
Maar 100% hoeft niet meer voor mij. 100% is te dicht in de buurt van perfectionisme, dat me jarenlang verpletterd heeft, lam gelegd omdat ik niets meer durfde ondernemen uit angst dat het niet 100% perfect was. En als het 100% was, zou het 'af' zijn en ik wil graag tot het einde blijven groeien als mens.
Vandaag de dag ga ik voor 80%, en dan is het goed. Er zullen altijd mindere dagen zijn, dagen dat twijfel, angst, verdriet, mij een stukje kleiner maken dan ik eigenlijk wil. Maar ook die dagen zijn goed, want ze zorgen ervoor dat ik weer een stukje groei, weer een stukje meer 'mezelf' word.
En, hoe zou jij zijn, mocht je 80 % je missie leven? Hoe zou je je voelen?