Kerstmis en Nieuwjaar: ze zijn zo dubbel voor mij.
Enerzijds hou ik enorm van de 'romantische gezelligheid' die rond Kerst hangt: de gele lichtjes tijdens de donkere avonden, de versierde Kerstbomen, het zachtere, mildere dat bij veel mensen naar boven komt.
En ook aan de vrolijke uitgelatenheid van Oudjaar heb ik heerlijke herinneringen die maken dat ik er elk jaar weer opnieuw naar uitkijk.
Maar er is ook die andere kant.
Er is ook, meer dan op andere dagen, voor mij het gemis van alles wat niet meer is. En dat gemis laat zo'n leegte achter dat de Kerstdagen met momenten heel zwaar wegen.
Ook Oud- en Nieuwjaar hebben zo hun andere kant. Ik kan de woorden 'Gelukkig Nieuwjaar' niet uitspreken zonder een knoop in mijn maag te voelen omdat ook direct de gedachte de kop opsteekt: "wat hangt er ons dit jaar boven ons hoofd". Toen ik 23 was is, aan het begin van het nieuwe jaar, mijn broer verongelukt. De beste medische zorgen, 10 dagen coma en héél veel bidden en hopen hebben zijn leven niet kunnen redden. En tijdens die 10 bange dagen bleven de 'beste wensen' kaartjes binnenstromen. Met dat verdriet en oneindige gemis heb ik leren leven. Maar die pijn blijft, vooral rond de jaarwisseling, de kop opsteken.
De voorbije weken heeft dat verdriet, méér dan de andere jaren, zich weer laten voelen. De donkerste donkerte, waarvan ik telkens denk dat ik ze achter mij gelaten had, begon zich weer als een olievlek in mij te verspreiden. Dan sta ik er weer versteld van hoe eenzaam het op die plek kan zijn, en hoe moeilijk het van daaruit is, om een helpende hand te vragen …, om de weg naar buiten terug te vinden.
Ondertussen heb ik gelukkig geleerd hoe ik mijn weg uit het donkere doolhof terug kan vinden. Ik heb geleerd naar mijn intuïtie te luisteren en die wijst me dan wel de weg naar het licht.
Deze keer wees mijn buikgevoel me naar energetisch werk, wat ik enkele dagen geleden mocht aangaan. Ik ben dankbaar voor wat zich in die sessie ontvouwde, dankbaar voor hoe het licht terug in mij kan stromen zodat de donkere olievlek stilletjes aan kan wegtrekken, dankbaar voor de begeleiding die ik daarbij van mijn lichtwerker kreeg.
Ik vergeet gelukkig meestal hoe donker de donkerte kan zijn. Maar de donkerte van de voorbije weken heeft mij ook weer eens doen beseffen hoe moeilijk maar ook hoe belangrijk het is hulp te kunnen en durven vragen. Ik besef ook hoe belangrijk het blijft om telkens opnieuw weer meer stukjes in mijn hart te gaan opruimen. En ik besef hoe dankbaar ik ben, dat ik voor anderen, in een moment van donkerte, ook een lichtwerker mag zijn.